Lijkt het je leuk om ook een bijdrage te schrijven voor de zeepkist van onze website?

Een anekdote,  een theorie, een gedachte die je met ons trainingsacteurs wilt delen.  Stuur deze naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. . Dankjewel!

Dag,

Sorry dat ik zo op me liet wachten.
Geïnspireerd, ja! Maar ook n acuut ‘writersblock’. Nu zul je zeggen ach het gaat ‘slechts’ om jouw idee achter het vak, of wat je meemaakt. Klopt natuurlijk maar ik kan mij even niet uit de gedachten helpen, wat vind ik dan? Hoe belangrijk is dat eigenlijk? En heb ik niet alles al gelezen over waartoe het vak dient tot en met hoe ‘wij’ als trainingsacteurs gezien en bekeken worden in verschillende sectoren. Hoe fantastisch dit vak is, als je ter plekke ziet wat het ‘gewoon proberen en doen’ met een mens kan doen! De opluchting dat men de desastreuze overtuiging “ik kan dat toch niet” gewoon kan laten varen.
Of als de deelnemer zich zo bloot geeft dat hij direct ruimte en winst ervaart. Hoe gaaf het is als je als trainingsacteur meteen ervaart èn met zorgvuldige waarneming ‘voelt’ wat die ander met mij doet, maar ook met zichzelf.
Hoe tof is het als mensen aan het begin zeggen, ik hou niet van rollenspellen, ik kijk wel mee, aan het eind van een bijeenkomst naar je toekomen en zeggen, zo blij dat ik het toch heb gedurfd, of zo jammer dat ik het niet heb geprobeerd. Maar ook dat je een deelnemer hoort zeggen, ik hou niet van nep, je daar als trainingsacteur ruimte mag laten, de ander respecteert, en niet overtuigd! Maar ziet dat diezelfde persoon naarstig meeschrijft over de dingen die zijn collega’s ter plekke uitproberen.
En ja, die ene student die een ander thema aan durft aan te kaarten dan op de agenda staat en dan ook nog na even aarzelen, het thema bij de kop pakt, en het rollenspel instapt, en na 2x proberen met tips van haar medestudenten het gewoon flikt! Zich staande houdt in het contact met mij, de brute collega, waarbij het gejoel van haar medestudenten over onze grijnzende gezichten heen daalt bij het einde.
Tja, hoe leg ik dit nou goed uit dat ik een instrument ben, dat ten dienste staat van de deelnemer, wie dat ook is.
Misschien door het voorbeeld van de bouwvakker die zijn directeur probeert te overtuigen, en door hem zelf op de directeursplek te zetten, opeens zegt, de directeur wil natuurlijk wat anders dan dat ik probeer te brengen, nu snap ik het....
Of die man die keihard zijn best doet om zijn deskundigheid aan mij te tonen, en ik hem in de rol van opdrachtgever volledig negeer.
Ik hem in de nabespreking teruggeef dat ik het idee had dat hij erg zijn best deed, en zijn non-verbale houding dat volledig ondersteunde... er een ontlading ontstaat....
Nou zo..., dat zou ik allemaal schrijven en zeggen. En dat hierbij meteen alle deelnemers waar ik tegenover heb gestaan wil bedanken voor hun moed...om zich kwetsbaar te durven opstellen en te leren door te doen
Maar wie wil dat lezen.... dat vraag ik me af.

Met vriendelijke groet,
Sabine Baltussen

Tarieven trainingsacteur door Henri Hartsuiker

Op de vergadering in 2017 kwam dit onderwerp ook al ter sprake. Gebleken is dat sommige collega’s voor schamele bedragen (€ 110,- per dagdeel?) staan te werken. Het schijnt dat er bureaus zijn die dergelijke vergoedingen als standaard hanteren. Daar vinden we met elkaar wel wat van. Echter, ik vind dat op de eerste plaats een ieder verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen keuzes. Als een collega er dus voor kiest om voor dergelijke bedragen te werken dan ga ik ervan uit dat hij/zij daar een valide reden voor heeft die primair niet aan mij of een ander is om dat te bekritiseren.

 Bij de discussie over wat een goed tarief is moet het in mijn beleving daar dus niet over gaan. En evenmin of het wel of niet juist is wat bepaalde bureaus doen. Of dat er wel of geen crisis (meer) is. Bij de totstandkoming van een tarief gelden in mijn optiek in elk geval wél onderstaande criteria:

- Welke tarieven worden in het algemeen in de markt gehanteerd

- Kunnen deze tarieven marktconform worden beschouwd

- Wat is het voor soort opdracht

- Hoeveel dagen/dagdelen duurt de opdracht

- Wat wordt er van de TA verwacht

- Wel of geen voorbereidingstijd

- Wel of geen reistijd en reiskosten

 Ik vind het verschil maken of ik als een soort marionet word ingezet (letterlijk meegemaakt: “Henri, daar staat je stoel. Als ik je nodig heb roep ik wel. Je hoeft geen feedback te geven, alleen als ik het je vraag”.), of dat ik betrokken word in de voorbereiding, tussentijds overleg, als een soort co-trainer fungeer (“Neem je vrijheid, we doen dit samen”).

 Naast genoemde criteria is er in mijn optiek een nóg belangrijker criterium, namelijk jouw persoonlijke waarde. Ik hou bij elke opdracht er rekening mee wat ik inbreng aan kennis en expertise. Ik vind dat daar ook een prijs voor staat. Het is niet alleen het dóen maar ook adviezen geven en kennis delen en overdragen. Als TA heb je werkervaring, een opleiding of cursus gevolgd, ben je lid van de NVvT, volg je workshops en lezingen, ben je veel aan het nadenken (!) en/of doe je op een andere manieren aan persoonlijke ontwikkeling. Dat doe je niet alleen voor jezelf maar ook voor jouw klanten. Wat vind jij jezelf dus waard? En durf je daar voor te kiezen!

 Toen ik in 2009 gestart was als zelfstandige kreeg ik via een oude bekende een opdracht aangeboden van 24 uur per week en maximaal 6 maanden. Dat klonk aanvankelijk heel aantrekkelijk, ook omdat ik kostwinner ben, een koopwoning heb en een gezin. De 6 maanden waren echter niet gegarandeerd (er waren omstandigheden waardoor het eerder zou kunnen stoppen) maar ik was wel verplicht 3 vaste dagen beschikbaar te zijn. Ik ging aan het rekenen en omgerekend zou ik voor € 26,25 uur gaan werken. En dan zou ik over dit bedrag ook nog inkomstenbelasting moet gaan betalen + nog een paar nadelen.

Ik heb een tegenbod gedaan maar dit werd van de hand gewezen. Het was take it or leave it. Ondanks dat ik geen tot weinig werk had, heb ik vriendelijk bedankt. Geen gemakkelijke keuze maar ik vond dat ik meer waard was en had sterk het gevoel dat er misbruik van mij en mijn situatie werd gemaakt.

 Feitelijk vind ik dat je er zo in moet staan: is deze opdracht mij waard en ben ik deze opdracht waard? Haastig zeg ik er gelijk bij dat mij dat ook niet áltijd lukt. Soms moet je wat en soms overkomt het je. Het zij zo. Als het maar niet de overhand heeft.

 Ik hoop hiermee een bijdrage te hebben geleverd aan dit onderwerp.

 Groeten!

Henri

Een zeepkist door Jan Faassen

“Je bent zo weinig zichtbaar de laatste maanden”.

Nee, ik was niet ziek of op vakantie. Ik had me ook niet verstopt en was ook niet depressief of onherkenbaar over straat gegaan. Het was ook niet mijn ega die me teleurgesteld en kritisch terecht wees (bij ons thuis steekt er eerder gejuich op als ik aankondig dat ik een avond weg ben). Nee, de uitspraak kwam van een trainer, een man waar ik als trainingsacteur vaak mee samenwerk en die ik dus ook regelmatig zie.
Ik vroeg hem wat hij bedoelde.

“Nee joh ik bedoel digitaal. Digitaal zichtbaar. Ik mis je soms op sociale media”. Wat volgde was een ernstig gezicht en een mini preek. Ik twitterde te weinig, plaatste weinig op instagram (‘insta, je weet toch’) en mijn bijdrages op LinkedIn waren ook te mager. “ En ik ben niet de enige die dat vind”. Hij was nog niet klaar. Het zou toch zo goed zijn voor mijn werk als trainingsacteur, meer bekendheid geven aan mijn werkzaamheden en wie weet wel nieuw werk opleveren. Inspanningen op sociale media zouden het vak als trainingsacteur ook meer zichtbaarheid kunnen geven, want velen weten vaak onvoldoende wat TA’s doen. Ik vertelde hem dat hij daar gelijk in had maar dat ik daar niet altijd zin in heb. “Ik kom ook vaak op locaties die niet te pruimen zijn. Moet ik daar dan een gezellige foto van maken? En daarbij: filmen tijdens trainingen wordt meestal niet op prijs gesteld”, pareerde ik ook.

Wat ik hem vertelde was waar, maar niet helemaal. Ik denk er vaak niet aan en ik vind het stiekem ook wel eens lastig. Lastig om na een leuke werkdag nog iets te typen wat hout snijdt, wat leuk is om te melden, zonder dat het te bedacht is of te ver van mezelf af staat. Het zit ook niet zo in mijn systeem, in mijn karakter. Zoiets moet het zijn. Misschien ligt het ook wel aan mijn katholieke opvoeding, waarbij het erin is geslagen om steeds na te denken over de dingen die je doet en verantwoording af te leggen (via een zeepkist van de NVvT je ouders nog de schuld te kunnen geven van digitale afwezigheid. Best knap. Ik geef het je te doen).
Maar goed. Mijn skills op sociale media zijn al jaren aan ontwikkeling toe. In het verleden heb ik wel eens een ondernemersavond bezocht om het profileren op sociale media te leren. Waar het dan vaak op neerkwam was dat alle aanwezigen echt moesten veranderen en meer moesten doen om succesvol te zijn op sociale media met als doel meer geld te verdienen. Dit alles uitgelegd door een iets te vrolijke ijdeltuit die uitsluitend open deuren intrapt en achteraf zo’n 3000,- factureert voor zijn clichématige teksten en te bedachte grappen. Zo eentje die zo nu en dan ook best wel interessante tips geeft maar die je niet hoort omdat zijn voorkomen en opmerkelijke gedrag zo afleidt.

Leren van collega’s op dit vlak helpt me ook vaak niet. Ik vind het vaak interessant en positief wat zij posten, maar het zet mij kennelijk niet aan om vaker digitaal op te vallen en te vertellen wat ik doe of heb gedaan.
Wat ik wel leuk vind is zo nu en dan een stukje te schrijven of te bloggen op mijn eigen site om over mijn werk of andere essentiële zaken te vertellen (vrouwen, buurtborrels, ‘fake’ poëzie, kleine steden, weerberichten).

Maar bovenal vind ik mijn werk leuk, vooral om elke keer weer andere organisaties en afdelingen binnen te stappen om met onbekende mensen samen te werken, gedrag te onderzoeken, kwaliteiten van mensen te zien en ze ervaringen te laten opdoen in de hoop dat hun werk leuk blijft en/of leuker wordt.
Het contact met collega’s vind ik ook te gek. Je ziet elkaar doorgaans eerder niet dan wel en als je elkaar ziet is het altijd heel prettig. Afgelopen week was het weer prijs op de nieuwjaarsbijeenkomst van de NVvT waarbij de zin en onzin van het leven intens werd besproken. Zo weet ik weer hoe kinderen opgevoed moeten worden, hoe ik moet speeddaten, heb ik gemerkt hoe kranig iemand herstelt van een ziekte, weet ik hoe je ook naar rapper boef kan kijken (het kan), hoe anderen hun werk beleven, dat het gedoogd is om Marokkaanse accenten na te doen en hoe ik digitaal beter zichtbaar kan worden. Als een blije kleuter reed ik naar huis, omdat ik zoveel nieuwsgierigheid en verbinding had gezien en zoveel pret had gehad.

Ik heb er niet over getwitterd.