Heb je een verhaal voor de zeepkist?

Iets over jou en/of over ons prachtige vak trainingsacteren wat je met ons wilt delen?

Ik lees het graag op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. en plaats het in deze rubriek. 

Ja tuurlijk, doe ik, geen probleem. Ja hoor, is morgen klaar. Hoe vaak heb ik deze zinnen, of die van gelijke strekking, niet gezegd. Want dat werd toch van mij verwacht als iemand mij iets vroeg; welke reden had ik om het niet te doen. Of: ja want als ik het doe, gebeurt het tenminste goed (…zoals ik het wil…). Gelukkig heb ik geleerd! De (deels) onbewuste angst dat ik anders als niet kundig, niet aardig, niet zakelijk gezien zou worden, blijkt totaal niet terecht te zijn. Het aangeven van mijn grenzen, het stellen van verdiepende vragen om meer duidelijkheid te krijgen of dit de opdracht voor mij is, het kwetsbaar durven zijn, hebben mij zoveel meer gebracht dan het “Ja, tuurlijk”. Ook weet ik inmiddels dat ik niet onmisbaar ben, als ik het niet doe/niet kan zal het op een andere manier opgepakt worden. En dat is ook goed!

Nu ik bezig ben met het samenstellen van een training Timemanagement (of zoals Covey zegt, het gaat niet om het managen van tijd maar van onszelf, dus laten we zeggen me-management) merk ik wat ik van alle die theorieën en trainingen over dit onderwerp, inmiddels ongemerkt toepas in mijn eigen leven, zowel zakelijk als privé.

En het belangrijkste is wel wat ik in de eerste alinea beschreef. Het geeft ruimte en duidelijkheid. En die ruimte kan ik dan weer gebruiken voor dat wat ik graag doe en wat ik goed kan. Maar ook andere aspecten hebben inmiddels een plekje in mijn leven gekregen. Van het echt goed gebruik maken van mijn agenda, hulp vragen, tijd voor mijzelf nemen, goed plannen tot aan effectief i.p.v. efficiënt bezig zijn en vele andere dingen die daar nog tussen zitten.

Natuurlijk loopt ook bij mij nu niet alles perfect. Gelukkig maar want alle theorieën over fouten maken is goed, van fouten kun je leren, fouten maken moetd etc. zijn ook echt waar. En ja, ik ben gek op theorieën en modellen. Niet om ze klakkeloos over te nemen of toe te passen. Wel om ze naar eigen inzicht te gebruiken, aan te passen en samen te voegen zodat ze voor mij betekenisvol worden. Dat is waar het volgens mij altijd om gaat, hoe ga IK om met dat wat er op mijn pad komt en dat wat ik bewust opzoek. Dus eigenlijk ook gewoon: me-management. En wanneer nu iemand aan mij vraagt om ergens een kop koffie te gaan drinken kan ik, doordat ik veel meer overzicht en inzicht heb, steeds vaker zeggen: Ja, tuurlijk!

Ilse Schoens

Lijkt het je leuk om ook een bijdrage te schrijven voor de zeepkist van onze website?

Een anekdote,  een theorie, een gedachte die je met ons trainingsacteurs wilt delen.  Stuur deze naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. . Dankjewel!

Dag,

Sorry dat ik zo op me liet wachten.
Geïnspireerd, ja! Maar ook n acuut ‘writersblock’. Nu zul je zeggen ach het gaat ‘slechts’ om jouw idee achter het vak, of wat je meemaakt. Klopt natuurlijk maar ik kan mij even niet uit de gedachten helpen, wat vind ik dan? Hoe belangrijk is dat eigenlijk? En heb ik niet alles al gelezen over waartoe het vak dient tot en met hoe ‘wij’ als trainingsacteurs gezien en bekeken worden in verschillende sectoren. Hoe fantastisch dit vak is, als je ter plekke ziet wat het ‘gewoon proberen en doen’ met een mens kan doen! De opluchting dat men de desastreuze overtuiging “ik kan dat toch niet” gewoon kan laten varen.
Of als de deelnemer zich zo bloot geeft dat hij direct ruimte en winst ervaart. Hoe gaaf het is als je als trainingsacteur meteen ervaart èn met zorgvuldige waarneming ‘voelt’ wat die ander met mij doet, maar ook met zichzelf.
Hoe tof is het als mensen aan het begin zeggen, ik hou niet van rollenspellen, ik kijk wel mee, aan het eind van een bijeenkomst naar je toekomen en zeggen, zo blij dat ik het toch heb gedurfd, of zo jammer dat ik het niet heb geprobeerd. Maar ook dat je een deelnemer hoort zeggen, ik hou niet van nep, je daar als trainingsacteur ruimte mag laten, de ander respecteert, en niet overtuigd! Maar ziet dat diezelfde persoon naarstig meeschrijft over de dingen die zijn collega’s ter plekke uitproberen.
En ja, die ene student die een ander thema aan durft aan te kaarten dan op de agenda staat en dan ook nog na even aarzelen, het thema bij de kop pakt, en het rollenspel instapt, en na 2x proberen met tips van haar medestudenten het gewoon flikt! Zich staande houdt in het contact met mij, de brute collega, waarbij het gejoel van haar medestudenten over onze grijnzende gezichten heen daalt bij het einde.
Tja, hoe leg ik dit nou goed uit dat ik een instrument ben, dat ten dienste staat van de deelnemer, wie dat ook is.
Misschien door het voorbeeld van de bouwvakker die zijn directeur probeert te overtuigen, en door hem zelf op de directeursplek te zetten, opeens zegt, de directeur wil natuurlijk wat anders dan dat ik probeer te brengen, nu snap ik het....
Of die man die keihard zijn best doet om zijn deskundigheid aan mij te tonen, en ik hem in de rol van opdrachtgever volledig negeer.
Ik hem in de nabespreking teruggeef dat ik het idee had dat hij erg zijn best deed, en zijn non-verbale houding dat volledig ondersteunde... er een ontlading ontstaat....
Nou zo..., dat zou ik allemaal schrijven en zeggen. En dat hierbij meteen alle deelnemers waar ik tegenover heb gestaan wil bedanken voor hun moed...om zich kwetsbaar te durven opstellen en te leren door te doen
Maar wie wil dat lezen.... dat vraag ik me af.

Met vriendelijke groet,
Sabine Baltussen