“RED DE TRAININGSACTEUR!”, zei ik hardop in mijzelf toen ik hulpeloos en eigenlijk ook wel wat gênant daar plotseling tussen de deelnemers op de grond lag. Ik moest denken aan de laatste Zeepkist waarin Marleen onder andere schreef over dat de deelnemers zich veilig moeten voelen om te kunnen oefenen. Dat vinden wij in ons vak ontzettend belangrijk. En terecht! Maar, dacht ik terwijl ik naar het plafond staarde, dat geldt toch ook voor ons, de trainingsacteurs?
Waar was het hier zopas misgegaan?
Ik reconstrueerde de situatie. Direct na de lunch vertelde ik de deelnemers dat we De Stoelendans zouden gaan doen. De 4 technische teamleiders keken elkaar aan op een wijze waar het enthousiasme niet bepaald van afspatte. Ik zette 5 stoelen kriskras in de ruimte en legde uit dat zij ieder op een stoel moesten gaan zitten. Ik legde uit dat ik langzaam op de lege stoel zou toelopen. Zij moesten met hun vieren er echter voor zorgen dat ik niet op een (vrijgekomen) stoel kwam te zitten. Ik legde ook uit dat er een 2 spelregels zijn:
1. als je je bips hebt gelicht móet je lopen
2. je mag de trainingsacteur niet hinderen
De oefening ging vervolgens van start. Binnen 5 seconden had ik al een stoel te pakken. Hoera voor de trainingsacteur! De deelnemers gingen vervolgens in overleg wat ze beter en anders zouden kunnen doen. Het overleg verliep nogal chaotisch en ze kwamen tot een vaag plan. Ik startte weer vanaf het beginpunt en liep langzaam op de vrije stoel af. Vlak voordat ik arriveerde werd die ingenomen door één van de technische deelnemers. Chaupeau! Ik liep langzaam verder naar de nieuwe, vrijgekomen stoel. Toen ik daar arriveerde draaide ik een kwartslag en ging zitten. Althans, dat dacht ik. Ik lag. En wel op de grond. Met inmiddels 4 techneuten als ambulancebroeders over mij heen gebogen. Of waren het engelen? Ik wist toch zeker dat er een stoel stond dus waarom lag ik nu en zat ik niet? Was ik gestorven in het harnas en had de Grote Heilige Trainingsacteur mij naar boven gehaald ofzo?
Ik werd overeind geholpen door 2 paar krachtige techneutenarmen en zag dat ik er nog was. Gewoon op aarde. En even verderop stond de stoel die één van de Bob de Bouwers in een fractie van een seconde weggegrist had terwijl ik bezig was met mijn quart-pirouette.
De vele excuses heb ik aanvaard. Ach ja.....techneuten. Ik zei dat ik er bij nader inzien graag één spelregel aan wilde toevoegen:
3. de stoelen blijven op hun plek staan in verband met de veiligheid van de trainingsacteur.
