niet wetend wie vandaag
weer uit zijn rugtas
-van modellenleer-
te voorschijn moet
pakt hij ’s morgens
van zichzelf
alle facetten in
en gaat op pad
die bange blik
van zijn cliënt
stelt hij
gemoedelijk gerust
hij kent hem zelf
maar al te goed
wanneer hij vraagt
wie wil je
dat ik ben
voor jou
dan is ie daar
dat personage
zo voelbaar
en zo levensecht
hij draagt hem
al een leven lang
zie hoe hij
ervaarbaar maakt
die akelige weerbarstigheid
van het dagelijks verkeer
op de smalle zandweg
van intermenselijk contact
Hugo Vos
