Trainingsacteren kan een heel eenzaam beroep zijn. En dan bedoel ik dat er in verhouding veel minder gelegenheden zijn om met een directe collega samen te werken, dan in heel veel andere beroepen. En daar zijn we niet uniek in, dat is waar. Er zijn meer beroepen waar dit aan de orde is.
Er bestaan wel werkvormen waarin je met elkaar samen werkt. Gaming bijvoorbeeld. En bij grotere groepen werk je ook wel met collega's, niks nieuws tot zover. Ik denk dat elke trainingsacteur kan noemen wanneer hij samenwerkt met een collega.
Bovendien spar je spart met trainers, docenten en spelleiders over wat op dat moment in de training nodig is. Niks eenzaam dus.
Je werkt met deelnemers die met jou de kans krijgen nieuwe dingen te ontdekken, ook dat maakt niet eenzaam.
Maar de gelegenheid om bij de koffiepauze eens aan een collega te vragen: "hoe doe jij dat nou" is minder aanwezig. Ook als ervaren en getraind acteur heb ik behoefte om te sparren over mijn vak. En collega's te ontmoeten.
Een tijd heb ik met een groepje collega's intervisie bijeenkomsten gehad. Waardevol, omdat je met elkaar kunt praten over je vak, samen dingen kunt uitpluizen (verdiepen van Belbin, Roos van Leary, enz.), en uitwisselen over hoe het met je in het vak gaat. Dat organiseren is waardevol. Helaas is het niet gelukt dit vol te houden, een locatie, agenda's, wie neemt initiatief, waar gebruik je de intervisie voor, enz. het zijn allemaal legitieme argumenten geweest waardoor het bij ons helaas stopte. Ik steek hierbij ook van harte de hand in eigen boezem en heb bewondering voor de groepen die al jarenlang met elkaar bijeen komen en het vol kunnen houden.
Raar eigenlijk. Want ik wil het wel. Sparren, onderzoeken en zo. In mijn agenda heb ik met enige regelmaat trainingen staan waar ik collega's ontmoet. Al dan niet in de koffiepauze kan ik dus wel wat vragen kwijt, maar echt tijd er voor maken lijkt toch een 'vooruitschuifding' te zijn. Ben ik dan toch niet "eenzaam?"
Toch, als er zaken zijn die mijn beroepsgroep raken, destijds de wijziging van de BTW, nu de verdwijning van de VAR en zo meer, dan kan het wel degelijk eenzaam voelen. Hoe bereik ik in mijn eentje de logge instituten die de veranderingen bewerkstelligen? Hoe kan ik zorgen dat mijn stem telt?
Daarom hou ik van netwerkbijeenkomsten. En daarom ben ik aangesloten bij de NVvT. De NVvT is een vereniging van en voor trainingsacteurs. Sinds ik daar ben aangesloten is mijn netwerk veel groter geworden, kan ik vragen stellen over kwesties die me bezighouden en kan ik ook nog eens op geregelde basis vakgerelateerde workshops volgen. Het is leuk om nieuwe collega's te ontmoeten, dat zou van mij nog best meer mogen. Of je nou al jaren in het vak zit, of net bent begonnen, je kunt altijd van elkaar leren! Ik ben d'r blij mee! Laten we elkaar ontmoeten!
Ik ben benieuwd hoe jij in je vak staat. En ik nodig Wendy Riksen graag uit om hier ook eens iets over te schrijven.
Ida van de Lagemaat
